Dit boek is gerust een klassieker te noemen onder de wielerboeken. Het is niet alleen een kijkje in de keuken bij een wielerprof in de jaren 2000-2008, maar bovenal het eerste boek waarin een renner zich openlijk uit over het gebruik van doping in het peleton. Hoewel ik verwachte dat het verhaal enigszins gedwongen zou overkomen, omdat volledige openheid in een boek de enige manier was om een contract te krijgen bij Garmin, is daar niets van waar. Toen het boek uit was had ik echt het idee dat ik David Millar beter had leren kennen en dat de spijt die hij betuigd gemeend is. Millar is een eigenzinnige, geestige en voor mij soms onuitstaanbare man.

Feesten en zuipen

Begrijp me niet verkeerd, Millar heeft zijn hart op de goede plek zitten, maar er zijn momenten in het boek dat ik medelijden had. Sterker nog, ik werd zelfs boos. Hoe verder ik in het verhaal kwam, hoe meer blijkt wat voor talent Millar heeft. Ik fiets zelf ook en weet dat het training kost om richting een piek te gaan. Ik als enorme amateur waarvan het niveau niet noemenswaardig is ontzeg mezelf drank, feestjes, late avonden en andere geneugten van het leven om de volgende dag te kunnen trainen. Als ik dan zie hoe veel Millar drinkt en feest tijdens het seizoen en vervolgens nog redelijk goede uitslagen rijdt dan wordt ik enorm jaloers. Wat een talent! In het boek wordt gaandeweg duidelijk waarom hij deze uitspattingen nodig had, maar wat zou hij kunnen doen als hij wat meer zelfbeheersing zou hebben gehad. Ik kreeg het gevoel dat hij dan zelfs zonder doping had kunnen winnen, al is dat naar alle waarschijnlijkheid onzin.

Doping

Over zijn dopinggebruik is Millar heel duidelijk, hij draait er niet om heen zegt waar het op staat. Hij geeft het gebruik van EPO al snel toe en legt duidelijk uit hoe hij tot die keuze is gekomen. Met de kennis van nu valt het trouwens reuze mee wat Millar deed, als je het boek van Tyler Hamilton er naast legt is Millar voor die tijd één van de velen. Er wordt met geen woord gerept over bloedtransfusies of Fuentes, je kunt het van Millar zelfs een tikkeltje naïef vinden dat hij dacht met EPO kans te maken op de overwinning in de Tour de France.

Deze klassieker moet je gelezen hebben als wielervolger. Het geeft een realistisch inzicht in de keuzes van prof in de glorietijden van het dopinggebruik in het peleton.