Iedereen heeft zo zijn eigen uitdaging qua afstand fietsen. Je kunt als uitdaging hebben om dit jaar een fietstocht van 150 kilometer te fietsen, en als je een beetje gek bent, kun je een rondje IJsselmeer in de agenda zetten. Maar als je helemaal een steekje los hebt doe je mee aan de Indian Pacific Wheel Race (afgekort tot INDIPAC). Een wedstrijd van 5.500 kilometer, dwars door Australië, van Perth naar Sydney. Een van de deelnemers is de Nederlander Jan-Willem Bobbink, hij staat zaterdag aan de start voor dit waanzinnige avontuur. We spraken hem tijdens zijn laatste fietsritje in Nederland. We zaten ruim drie uur in het zadel, wat door Jan-Willem als ‘inrijden’ werd bestempeld. Wij hadden in ieder geval genoeg tijd om hem een aantal vragen te stellen.
Hoe ben je met lange afstand fietsen in aanraking gekomen?
Tijdens mijn eerste rondje Ijsselmeer vroeg ik mij af wat eigenlijk de langste wielerwedstrijd zou zijn. Lange afstanden rijden ging mij relatief gemakkelijker af dan het snelle korte werk en de interesse was dus snel gewekt. Zonder al teveel nadenken direct bij het zien van de Transcontinental filmpjes van de edities uit 2014 en 2015 heb ik mij ingeschreven. Dit was zo ontzettend gaaf, zo absurd diep dat de deelnemers gingen om zo snel mogelijk een route door Europa af te leggen langs een aantal vaste checkpoints. Dat wilde ik ook wel proberen, zeker gezien het feit dat fysieke gesteldheid ondergeschikt is. Het is puur een mentaal spelletje, dit zie je bijvoorbeeld door de vele top 5 uitslagen en zelfs overwinningen van vrouwen. Hoge wattages wegtrappen heb je weinig aan als je geen uren achter elkaar kunt doorgaan.
Hoe ben je op het idee gekomen om de Indian Pacific Wheel Race te gaan rijden?
Na een enigszins teleurstellend einde van de Transcontinental Race door slechte voorbereiding (alternatieve route) en pech (kapotte gescheurde voorband) heb ik mijn doelstelling niet gehaald. Met de spierpijn nog overal aanwezig, lag ik aan het Turkse strand al weer te kijken naar de volgende mogelijkheid om helemaal tot én over de limiet te gaan. Eenmaal onderdeel van de community zie je eenvoudig welke andere races er allemaal zijn en wie er waar gaat starten. Bij het zien en lezen van de motivatie van de IndiPac was ik meteen verkocht. Australië stond al langer op het lijstje, om eens lekker rond te toeren met een cabrio, maar als iemand er een race organiseert zeg ik natuurlijk geen nee.
Australische Alpen: je verwacht het niet, maar er zijn richting Sydney een paar HC cols die beklommen moeten worden.
Waar heb je het meeste zin in de aankomende weken?
Sowieso de eerste dag. Dan zijn de benen vers, de adrenaline spuit je oren uit en je mag eindelijk van start waar je de hele winter voor getraind hebt. Na de eerste dag 450-500km gefietst te hebben is het over met de pret en is het vanaf dan puur pijn lijden. Het wordt eigenlijk pas echt weer leuk bij de finish. Alhoewel, volgens de planning kom ik om 05:00 binnen rijden…
De rest van de race sla je op in je geheugen en daar geniet je later pas van. Je lichaam vergeet de pijn, onthoud de uitzichten, de sterrenhemel, de echte verhalen. Van 1200km over uitzichtloze, bijna rechte wegen (lees: één van de langste rechte wegen ter wereld is er ook onderdeel van, zo’n 147km rechtdoor) word je natuurlijk niet blij. De enige afleiding van het fietsen en de pijn ben je zelf. Gaat vast gezellig worden.
Het terug komen in de bewoonde wereld zal wel even een overwinningsgevoel geven. Verder kijk ik erg uit naar de rollende heuvels in de welbekende Australische wijngaarden, de Great Ocean Road en als toetje de Australische Alpen met een aantal smerige cols die beklommen moeten worden. Met 4000km in de benen, een fiets van 14kg en een vies windje is dat natuurlijk weer voer voor epische verhalen. Zal je net zien dat volgende week de eerste sneeuw valt…
Gebruik je voor het fietsen van zulke lange afstanden een speciale fiets of heb je aanpassingen aan je fiets gedaan speciaal voor de lange afstanden?
Ja, ik rijd op een fiets van het merk Mason. Deze fiets is ontwikkeld met in het achterhoofd het doel “continenten bedwingen’. Het is een stalen frame, kan dus tegen een stootje en geen probleem om er allerlei bepakking aan te hangen. Verder zijn de wielen Handgespaakt(.nl) met extra stevige velgen en extra spaken (32 ipv 28 normaal), niet kapot te krijgen. Daarnaast zit er in het voorwiel een naafdynamo zodat ik compleet onafhankelijk ben van externe bronnen qua elektriciteit. Deze wekt van 15km/h voldoende stroom op om mijn Wahoo Element en telefoon te voorzien van energie. Verder draait natuurlijk de extra grote koplamp daarop, ik moet die kangaroos natuurlijk wel kunnen aan zien komen.
Op mijn eigen blog is een uitgebreide paklijst te zien van mijn vorige race: https://www.cyclingacrosstheworld.com/gear-list-transcontinental-race-2016/.
De enige toevoeging voor deze race zijn een 3L camelbak en 2L waterzak voor de lange stukken zonder voorzieningen.
Je planning is om de 5.500 km in 16 dagen te fietsen, dat is bijna 350km per dag (!). Wat is de strategie om zo veel kilometers per dag te fietsen?
Na de eerste ervaring vorig jaar kan ik duidelijk concluderen dat ik teveel tijd heb besteed aan zinloze dingen. Dit jaar heb ik van uur tot uur alles uitgerekend en ingepland. Dat betekend dat slaap, eten, plassen, foto’s maken en koala’s knuffelen allemaal ingecalculeerd is. Wat overblijft is 11,8 tot 18 uur fietsen per dag, gemiddeld 14,7 uur. Daarbij moet je wel bedenken dat afhankelijk van de voorspelde wind en hoogtemeters de gemiddelde snelheid een stuk lager ligt dan de meeste wielrenners in Nederland gewend zijn. Dat varieert tussen de 25 en 16km/h. Door de snelheden wat ruimte te geven, een eerste dag zou ik prima 28 per uur moeten kunnen halen, creëer ik een extra rust momentje als ik sneller rijd. Daarnaast is er voldoende tijd om te slapen als je nog 4-5 uur per dag over hebt. De truc is dus heel simpel: veel uren maken. 15 uur met 20 gemiddeld is voor heel veel mensen prima te fietsen. En elke dag weer na een paar uur slaap op de fiets stappen om het te herhalen is wat lastiger, maar dat maakt het ultra racen zo mooi en bestemd voor een selecte groep “idioten”.
Denk je dat je kans maakt op de overwinning met deze planning?
Nee,absoluut niet. Twee factoren waarvan ik weet dat ik nog veel te kort kom: basissnelheid en de intrinsieke motivatie om met 2/3 uur slaap per dag te kunnen doorgaan. Elke dag 2 uur minder slaap is in 2 weken een voorsprong van 600-700km. Wel hoop ik mezelf flink te verbeteren ten opzichte van de TCR, doordat ik nu een strak schema heb. Houd ik mij daar niet aan, dan loop ik ook de kans om in de hitte stil kom te staan met uitdrogingen overhitting. De verwachting is dat de toppers op 480-520km uit gaan komen, dat is dus 11 tot 12 dagen.
Er ligt een hoop gevaar op de loer; 1.200 kilometer door de woestijn, een gebrek aan water, slangen, spinnen, kangaroo’s, slaapgebrek en de beroemde Australische ‘Road Trains’. Hoe bereid je je hierop voor en wat is je grootste angst?
Inlezen, navragen en simpelweg gewoon accepteren. Water is in te plannen, iedereen zal op een aantal segmenten 7-10 liter mee moeten slepen. Wildlife blijft onvoorspelbaar maar als je beseft dat die dieren vaak meer bang zijn voor mensen dan andersom slaap je al wat beter. Verder ben je na 2 dagen zo moe, dat je je nergens meer druk om maakt. Wel kan je simpele maatregelen nemen als je tas met eten een paar meter verder op te leggen. Die trekt wellicht muizen aan, die weer slangen aantrekken. Verder ga ik er van uit dat ik na 3 dagen woestijn zo erg stink, dat ze het wel uit hun hoofd laten om in de buurt te komen.
Je hebt over aantal weken (als alles goed gaat) zowel dwars door Europa als dwars door Australië gefietst. Wat is je volgende avontuur?
In juni rijd ik de TransAm Bike Race: ruim 6900km dwars door de Verenigde Staten heen. Die is wat minder populair en minder strikt qua regels. Daar doen ook veel meer toerders aan mee. Afhankelijk van de schade die ik oploop in Australië ben ik van plan daar wel voor een top 7 te gaan rijden.
Laatste vraag: Hoe kunnen geïnteresseerden jou volgen tijdens de race?
Heel simpel: op zowel Facebook, Twitter als Instagram is de hashtag: #ipwr – Daar zullen de deelnemers zelf ook gebruik van maken. De race zelf is te volgen via een GPS tracking system, waarbij alle deelnemers live te volgen zijn via https://indianpacificwheelrace.maprogress.com
Verder is de officiële website te vinden op https://www.indianpacificwheelrace.com/ waarbij de community en nieuwsberichten eigenlijk enkel op Facebook gepost worden: https://www.facebook.com/IndianPacificWheelRace
Zelf zal ik af en toe een berichtje posten via Instagram en al mijn ritten uploaden naar Strava: https://www.strava.com/athletes/2542157 en https://www.instagram.com/jbobbink/
Over de schrijver
