Toertocht Review: Paris-Roubaix Challenge

Na een bonkende kennismaking met de kasseien twee jaar geleden tijdens de Ronde van Vlaanderen Cyclo waren mijn fietsvrienden en ik het er over eens: We moeten en zullen ook nog een keer meedoen met de Paris-Roubaix Challenge. Het fietsen over de kasseien is zo’n unieke ervaring die voor niemand prettig is, maar op de een of andere rare manier verslavend is.

Tekst: Marten Schuurman

Voorbereiding

Het leukste van deze toertocht is wellicht de voorpret. Naar mate de grote dag dichterbij komt worden de voorbereidingen serieuzer. Niet alleen wordt er meer getraind, maar er wordt ook serieus gekeken naar het materiaal. Welke bandjes leg jij er onder? Ik koos voor de Challenge Paris-Roubaix. Leg je een extra laagje stuurlint? Koop je speciale, nieuwe handschoenen? Welk weer wordt het? Van te voren hoopte ik stiekem wel op regen, maar gaandeweg de dag der dagen dichterbij kwam was ik erg blij dat het weerbericht er gunstig uitzag.

Ik reed op mijn gloednieuwe Canyon Ultimate SLX CF, die ik als ambassadeur van Maserati Cycling een jaar mag gebruiken. Deze fiets is er niet specifiek voor gemaakt om over de kasseien te dokkeren (aan de andere kant, welke fiets is dit wel..?), ik vond het dus best wel spannend om met vederlicht materiaal aan de start te staan. Achteraf blijkt het allemaal goed te zijn gegaan. Deze fiets houd zich prima staande op de kasseistroken van Parijs Roubiax!

Parcours 145 kilometer

Iedereen kent Parijs-Roubaix van de televisie. De legendarische wedstrijd is wellicht één van de meest extreme koersen van het jaar. Er zijn tientallen redenen te verzinnen waarom de profs de finish niet zouden halen. Achter elke bocht schuilt gevaar en vooral ook pech is een bizarre factor. Wij reden de 145 kilometer versie, waarbij we eerst zo’n 50 kilometer vanuit Roubaix naar het zuiden reden om vervolgens in de laatste 100 kilometer 18 kasseistroken voorgeschoteld te krijgen van in totaal zo’n 33 kilometer. Je moet je dus voorstellen dat vanaf dat moment gemiddeld twee kilometer over asfalt rijdt en vervolgens een kilometer kasseien tegen te komen. Dat zorgt voor een unieke ervaring!

Het bos

Met nog 100 kilometer te gaan volg de Paris Roubaix Challenge het exacte parcours van de profs. De profs rijden 27 kasseistroken, wij doen er vandaag 18. En we beginnen direct met de meest legendarische. Het bos van Wallers ligt er relatief goed bij, maar toch is het glibberen en glijden. De regen van de dagen er voor is blijven liggen en veel renners kunnen niet goed omgaan met de stenen die schots en scheef in het bos zijn neergekwakt. Ik wil niet weten hoe deze strook er bij ligt als het net geregend heeft. Dat moet ondoenlijk (en vooral levensgevaarlijk) zijn.

Kasseien, kasseien en nog eens kasseien

Na het bos van Wallers wordt het gelukkig wat beter. De rest van de kasseistroken zijn in ieder geval droog en gedurende de dag komt het zonnetje zelfs een paar keen achter de wolken vandaan. Renners om mij heen trekken arm- en beenstuken uit. Ik houd ze voor de zekerheid aan, altijd bang voor de kou. De eerst volgende kasseien lopen voorspoedig. Net als op een col (zoals alpe d’huez) kun je de stroken aftellen. De rest van de kasseistroken liggen er gelukkig een stuk beter bij en kunnen we een stuk harder voorbij knallen dan het bos van Wallers. Aan de Parijs Roubaix toertocht doen geen massa’s mensen mee. Dat zorgt er voor dat het lekker rustig is en op knelpunten op geen enkel moment vervelend wordt.

Psychologie

Naast je benen doet je hoofd een groot deel van het werk tijdens deze tocht. Dat maakt hem denk ik ook zo uniek. Na een strook of tien gaan je handen zeer doen, ontstaan de eerste blaren. Het feit dat je handen, polsen, armen en rug keer op keer rake klappen moeten opvangen gaat op een gegeven moment aan je vreten. Hoe veel kilometers je ook in je voorbereiding stopt. Op de klappen die tijdens de Paris Roubaix toertocht krijgt kun je je niet voorbereiden. Zorg er dus voor dat je met de juiste mindset aan de start van deze tocht staat en dat je niet te snel begint met aftellen. Als je wilt dat het voorbij is, dan duurt het juist nog langer. De truc is om te genieten van de kasseien. Praat met ze, schreeuw tegen ze dat ze niet sterker zijn dan jij, grom tegen ze, pak stiekem een paar meter het gootje dat er elke kilometer aantrekkelijker uit komt te zien. Alles om je lichaam en geest te ontlasten van de kasseien.

Pech

Pech hoort bij Parijs-Roubaix. Er is geen enkele renner die de finish haalt zonder een verhaal te vertellen waarbij hij of zij pech heeft gehad. Jammer genoeg hadden ik en mijn fietsmaten een volle laag pech. Twee lekke banden, mechanische pech, een valpartij en iemand die in mijn achterwiel viel waardoor ik de tocht moest vervolgen met een slag in mijn achterwiel. Al met al mocht dat de pret niet drukken, het maakt de tocht alleen nog maar meer heroïsch dan die al is.

De beloning

En uiteindelijk mag je dan de legendarische wielerbaan van Roubaix op fietsen. Als je op dat moment beseft welke grootheden daar ook reden, welke fantastische heldendaden zich hebben afgespeeld op het parcours dat jij zojuist hebt afgelegd, dan krijg je van top tot teen kippenvel. Je hebt het gehaald. Als beloning krijg je een mooie medaille, maar de echt beloning volgt een paar minuten later. De legendarische douches van Roubaix worden namelijk na de tocht opengesteld voor deelnemers. Zorg er dus voor dat je van te voren een handdoekje, shampoo en schone kleding mee neemt zodat je jezelf kunt belonen met een douche uit Roubaix. De tas hoef je overigen niet de hele dag mee te sjouwen, die kun je achterlaten bij de organisatie aan de start en daar ook weer ophalen. Mocht je nog tijd hebben kun je genieten van een gratis massage.

Verzorging

Toen ik zag dat er al na dertig kilometer een verzorgingspost was, vond ik dat nogal overdreven. We hadden dan ook afgesproken dat we daar gewoon voorbij zouden fietsen. Gedurende het eerste uur ga je echter enorm twijfelen. Heb ik wel de juiste bandendruk gekozen. Zitten mijn bidonhouders wel vast genoeg? Is het toch niet verstandig om een banaan te eten? Bij de eerste stop werd dus zeker al gestopt, alleen al om de leegloper van een van ons te laten vervangen door de zeer behulpzame mechanieker.

Kortom

Als je een ervaring wilt hebben die je nooit meer vergeet. Schrijf je dan snel in voor deze klassieker. Wat mij betreft zou die op de bucket list van iedere wielrenner moeten staan, zowel prof als amateur.